viernes, 30 de noviembre de 2012

¡Qué razón tenía Einstein!

"Temo el día en el que la tecnología sobrepase nuestra humanidad, porque el mundo solo tendrá una generación de idiotas". Esta es una gran frase dicha por el gran cerebro del pasado, El señor Albert Einstein. Y qué razón tenía. Tan solo mirando a nuestro alrededor nos damos cuenta de que no podemos vivir sin las nuevas tecnologías. O peor aún, que dependemos única y exclusivamente de ellas. Redes sociales, smartphones, aplicaciones... ocupan un lugar inmenso en nuestras vidas. ¿Pero alguien se acuerda de aquella época en la que los teléfonos pendían de un cable y los números se marcaban introduciendo el dedo índice en unos agujeros y dando vueltas? ¿O aquellas cartas que intercambiábamos con amigos que conocimos en el campamento y que no llegaban a su destino hasta unos días después?

Según el calendario que la tribu Maya hizo en su momento, el apocalipsis se acerca. Dentro de tres semanas se acabará el mundo y terminará la vida humana. Por esta razón la gente ya ha empezado a asustarse y a preocuparse hasta límites insospechados. Pero para esto faltan aún unas tres semanas. Bueno, pues para mí, ese momento llegó ayer. Digamos que las nuevas tecnologías (los teléfonos inteligentes) y yo tenemos una relación... peculiar! Si! Peculiar lo llamaría yo. Un "ni contigo ni sin tí" un... nose... lo que viene siendo un relación un tanto extraña. Es el tercero que lo tengo en un par de años y me lleva por la calle de la amargura. Resulta que ayer, sin comerlo ni beberlo, se me borraron "automáticamente" todos los mensajes que he tenido guardados en el muro del Whats App.

Creeréis que lo que he mencionado anteriormente es una tontería como una casa. Pero yo no lo considero así. No es que cuatro (millones) de letras escritas en una aplicación del móvil me quiten el sueño, pero me gustaría explicaron qué es lo que significaban esos mensajes para mí. Cada una de las personas que se encontraban en esa lista tenían un significado especial para mí. Quién no ha mirado alguna vez esa lista y ha dicho: "Ala! ¿Y esto?... ¿Con est@ también he hablado?... ¿Y esta conversación? seguro que fue de borrachera jajaja" Estas son las reacciones típicas que nos sacan una sonrisa cuando menos nos lo esperamos. Nos acordamos de recuerdos, imágenes, que se quedan en nuestra memoria, y así, poco a poco vamos construyendo nuestra historia.

En esa lista había dos años de alegrías, de tristezas, de sorpresas, de ilusiones, de sentimientos en general los cuales me hubiese gustado conservarlos hasta... ¿Quién sabe hasta cuando? Quizás hasta que yo lo decidiese. En la lista se hallaban personas con las que hablo todos los días como gente de la cuadrilla, familia, o compañeros de clase, amigos... También había gente a la que ya casi me es imposible coincidir con ella pero que en su momento entablé una grandísima amistad, y espero conservarla durante toda mi vida, o al menos por muchos años. Había conversaciones que me interesaba conservarlos por el mero hecho de que eran buenos consejos que debía seguirlos ha medida que transcurría la vida. Gente la cual en el pasado fue importante para mí y aún sigue siéndolo aunque ya no hable con él. Guardaba buenísimos recuerdos en todas esas miles de palabras y ayer a la noche (u hoy a la madrugada) han desaparecido para siempre.

Podéis pensar que soy víctima de esta enfermedad que sufren muchas personas de nuestra sociedad. La llamada adicción al teléfono móvil, redes sociales o simplemente y englobando, a las nuevas tecnologías. Pero yo díría mas bien, que soy adicta a los recuerdos. Que vivo aferrada al pasado y tristemente creo que eso es mucho peor que cualquier dependencia a los aparatitos. Pero al fin y al cabo dicen que nuestra historia la escriben nuestros recuerdos, y si es así mi vida promete ser un sueño; ya que me quedo con lo bueno y... también con lo malo. Aunque debo decir que de esto estoy aprendiendo. Poco a poco. Sin pausa pero sin prisa.

"En las películas están la protagonista y las amigas de la chica. Tú debes actuar como la protagonista, pero estás actuando como la amiga de la protagonista" The Holiday

<3




sábado, 14 de julio de 2012

Arratsalde bat osotasunean

Lorentzoren konpainiaren faltan, uda honi ez diogu behar bezalako harrera egin. Liburuetatik at mantentzen gaituen urtaro hau, aurrekoekin alderatuz ezberdina izateko grinarekin, milaka ideiari bueltak ematen dizkiegu gure buruetan. Zoritxarrez, beno, nekea dela eta batere ez dugu praktikara eramaten.

Lehiotik begiratu eta euri tantak erortzen dira lerro bertikalak burutuz, gure begien aurrean. Malko gisa sentitzen ditut barnean. Ezinegona. Bularrean etengabe eztutzen den marapiloa apurka- apurka handitzen doa.

"Zoriontasuna bilatu behar dugu", botatzen du batek. "Osotasunean egiteko betebeharra dugu", gaineratzen du beste batek, aurrekoak arrazoia duela adieraziz. Gainontzekook algara artean erantzun ez egonkor bat ematen diogu. Izan ere, esaldi xelebrea dela iruditu zaigu. Hala ere, inork ez du ezta hatzamar bat bera ere mugitzen; nagikeria borroka irabazten ari denaren seinale. Ondorioz, alperkeria nagusitzen da.



Orduan gogoratzeari ekiten diogu... Zeinen zoriontsuak ginen txikitan, hondarrezko gazteluetan bizi diren printzesa gisa jolaten ginenean, inongo kezkarik ez genuenean... Edoizen jostailurekin egiazkoa eta krudela den errealitate honetatik ihes egiteko aukera ematen ziguten, guk asmatutako ametsen munduan murgilduz. Zoriontsu izanez.

Bapatean, zorakeria hutsa irudi dakizuekeen arren, momentu zoragarri hauei men egitea iruditu zaigu. Honetarako, paisaia bat aukeratu eta margozteko gogo biziz, plan ezberdin bat aurrera eramatea erabaki dugu. Bitan pentsatu gabe, margoak hartu eta Sukarrietako kaian exeri gara. Laidako hondartza aurrean dugula arkatzei mugimendua emateari ekin diogu.

Minutuak aurrera egiten duten heinean, magorlari jaioak ez garenaz jabetu gara, baina ume sasoietako zirrara berriro sentitzeko ilusioa ez digu inork kenduko. Arreta eta isiltasuna nabari direlarik, Urdaibaieko paraje polit bat margotzen ari gara.

Iluntzen hasi dela eta gora egin duela konturatu garenean, buelta egin dugu etxera. Azkenean aurkitu dugu bai, horrenbeste denbora bere bila ibili ondoren, osotasuna. PLENITUDIE


<3

sábado, 19 de mayo de 2012

Oroitzapenak

Apirilaren 26a. Egun berezia benetan. Athleticek Lisboako Sporting garaitu zuen San Mameseko katedralean, UEFA Europa Leagueko finalerako txartela lortu zuelarik.
Ez naiz ordea oraingoan horri buruz ari. Izan ere, 1937ko apirilaren 26an Gernikako herria bombardatu zuten. 75. urteurrena zela eta Gernikan ekintza ezberdinak egin ziren. Besteak beste, lau minutuko isilune bat burutu zen. Bitartean, sirena batzuen soinuaz Gerra Zibilean igaro zen gertaera latz horren hasiera simulatu zuten. 
Harrezkeroztik bizirik jarraitzen duen jendea badago. Hauek Eitb telebistako kateak egin zuen saio berezirako hitz egin zuten. Zubi azpian ezkutatu eta handik dena ikusi zutela aitortu zuten. "Eta duela horrenbeste urte, zuek txikia zinetela geratutakoaz gogoratzen zarete oraindik?" galdetu zien kazetariarik. "Noski! haren moduko ezbeharrak ez dira bizitza osoan ahazten!" adierazi zuten bizirik ateratakoek aho batez.


Ezbehar latz honek zera gogorarazten dit, aitona- amonek hainbatetan kontatzen zizkiguten gerrako istorioak. Zoritxarrez, dagoeneko hilda daude, baina beraien hitzak, kontatzen zuten momentuan jartzen zituzten aurpegiak eta beraien eskuaren dardaren moduko oroitzapenak "ez dira bizitza osoan ahazten!".
Gabonetan, oro har, familia osoa batzen ginen aldietan ziren nagusi istoriook. Osabak hala eskatzen baitzion. Aitonak, haren eskaerari men eginez, ardaoz beterik kopa kolpatzen zuen burdinezko koilara batez hiruzpalau aldiz. Isiltasuna. Orduan aititak, istorioa (historia, kasu honetan) kontatzeari ekiten zion. Gainontzekook, adi- adi entzuten genion.


Garai hartan, beraiek oso gazteak ziren. Alegia, 19 eta 20 urte zituzten. Ondorioz, gobernuaren aginduz, gerran borrakatzeko agindua bete behar zuen. Oso latzak izango ziren ondorioak, bestela. Hainbat izan ziren aitona bizirik atera zen batailak; beste batzuen artean, Ebroko eta Sollubeko batailak modu berezian gogoratzen zituen. "Soldados, disparen!" oihukatzen zuen momentu batzuetan. Harritzekoa bada ere, elkarrizketak ere gogoan zituen. 


Harro nago aitonaz. Soldadu talde osotik zen bakarra izan zelako. Behin eta berriz kontatzen zizgun tankerako istorioak, baina inor ez zen horiek entzuteaz nazkatzen. Are gehiago, behin eta berriz kontatzeko eskaria egiten genion.
Egun, ez dago amona, ezta aitona ere. Baina honelako oroitzapenak "ez ditugu bizitza osoan ahaztuko!"
<3

miércoles, 25 de abril de 2012

Arazoak konpontzeko makina

Behin lagun batek hauxe aitortu zidan: "Preguntas sin respuesta, problema sin solución".


Arazoak. Arazoak dira, batik bat, idaztera bultzatzen nautenak. Zerbaitek barruan min ematen badit, soltatzeko grina sortzen zait, eta amak baten adierazi zidan bezala idaztea da horiek kanpora ateratzeko modu onena. Zoritxarrez, egunkariak bizigabeak dira eta ez digute inoiz arazook konpontzeko aholkurik emango. Kasu honetan, benetako lagunengana jotzea da aukerarik onena. Haiek guretzat egokiena den bidea erakutsiko digute, nahiz eta honek min emango digun. Beraiek esaten digutenari kasu egiteak ekarriko digun mina da, hain zuzen ere, lagunek esaten diguten bidea ez hartzera eramaten gaituena. Baina kontuan izan behar dugu maite gaituztenek, gure ongizatea baino ez dutela helburu, ez baitute gu sufritzen  ikusi nahi. Batzuetan, guk psikologo lanetan aritzeko joera dugu, gure ingurukoei aholkuak emanez. Paradoxikoki GU gara gero aholkuok jarraitzeari uko egiten diogunak. Egoera arraroa bada ere, honela da, eta beti izango da.


 "Ez dut nire lekua inon aurkitzen" hagitz ezaguna egiten zaizuela iruditzen zait. Guztiok sentitu gara inoiz lekuz kanpo. Soberan. Zer egin momentu hauetan? Gogoratu maite zaituzten lagunak inguruan dituzula. Izarrak bezalakoak dira, ikusten ez dituzun arren beti ondoan izango dituzu; zuri laguntzeko prest.


Inorekin hitz egiteko gogorik ez baduzu ordea, ordenagailu, idaz- makina, arkatz edota boligrafo baten bidez zure arazoak idazteko aukera daukazu. 


Hala eta guztiz ere galdera bat egin nahi dizuet, tabletak, smartphoneak... eta tankerako aparagailuak ditugun belaunaldi honetan ez al du inork arazoak konpontzeko makinarik asmatuko? Ziur beste hainbat tramankulu baino askoz gehiago erabiliko genuela. Oraingoz, bere horretan utziko dut itauna, norbaitek erantzungo didan esperoan...
<3




miércoles, 7 de marzo de 2012

My hands, my inspiration

Hoy es uno de esos días en los que por mucho que la busques la inspiracion no llega a ti. La buscas, te concentras, pero no la encuentras. Aún así no me rindo. En este preciso instante me apetece escribir algunas líneas en mi blog contando simplemente... nada! Me dirijo a ti. Quien quiera que seas el/la que estés leyendo esta entrada, que sepas que no voy a contarte absolutamente nada. Solo quiero escribir. Solo eso, escribir. A veces lo echo de menos. Echo de menos mover rápidamente mis dedos en el teclado de mi portátil mientras que mi mirada se dirige a todas y cada una de las letras que van apareciendo en la pantalla. Pero es a mis dedos a donde miro más. Ver cómo mis manos acarician las letras, definitivamente me gusta. Me encanta.



Alguna vez te has preguntado lo esenciales que son las manos en nuestras vidas? Quizás nunca nos hemos dado pero gracias a nuestras manos somos capaces de alcanzar cosas, lugares hasta sueños. Podemos llegar a tocar el cielo. Vivir sin ellas no sería lo mismo, no sería vivir.
Últimamente no dejo de mirarme las manos, los dedos. Mis ojos se abren al mirar el rojo intenso de mis uñas. Y cada vez que las observo me viene a la mente mi ama. Ella siempre me dice que he heredado las uñas de mi abuela, largas y cuadradas. Le encantan. Se acuerda de cuando se las pintaba de ese color rosa tan especial, y se emociona recordando el día que se las pintó por última vez.



Hace algunos días me aficioné a tocar la guitarra. Mi padre la tocaba cuando era joven pero os puedo asegurar que todavía lo borda. Un día estuvimos tocando la guitarra y cantando en la facultad y se lo conté a él. La verdad que no sé la cara de entusiasmo que habré puesto contándoselo pero la semana siguiente me compró una acústica de color marrón. Mirando algunos vídeos de Youtube, tomando unas clases por skype con un amigo y con la ayuda de mi padre le voy cogiendo el truquillo a eso de raspear.
Cuando toco la guitarra también me observo las manos; mas concretamente, los dedos. Tengo que reconocer que todavía soy una aficionada, pero en el momento que me miro las manos me viene la inspiración, el don. Y empiezo a tocarla como si me fuese la vida en ello. Quizás por fuera se oiga algo desafinado, pero por dentro solo la escucho yo. Entonces me doy cuenta que me gusta lo que escucho. Me encanta. Me encanta ver que mis manos pronto serán capaz de hacer música, de hacer arte, de crear.



Mi madre siempre me dijo, me dice, y me lo seguirá diciendo en un futuro que yo hago arte. Que soy una artista. Pero como artista necesito inspiración, necesito mis manos :)
<3

viernes, 3 de febrero de 2012

Telebistak hegazti- gripea du

"Zurrumurruen tenpluan" egon nintzen atzo. Bizilagunen arteko balkoi batetik besterainoko elkarrizketa batean? Ez, ordea; ileapaindegian. Inguruko txutxumu guztiak komentatzen diren leku horretan. 16:30tako hitzordua nuen arren 17:30arte ez ninduten hartu (en fin... beti bezala). Honela ba, ordubete horretan aldizkariak begiratzeari ekin nion. Guztietan trending topic berdinak agertzen ziren: Albako dukesa, Belen Esteban, Marichalar... eta momentu honetan gogoratzen ez ditudan (edo nortzuk diren ez dakidan) beste asko ere. Burua jazo eta han zeuden atsoak, oilategian bezala kakarakaka zurrumurruak elkarri kontatzen.



Izugarrizko oihuak botatzen zituzten; lehorgailuen zaratarekin eta zeramatzaten sonotoneek honela hitz egitera behartzen zituzten. Hau guztia gutxi balitz, farandulako kontuak alde batera utzi eta herrian jasotako gertakizunez ere mintzatzen ziren. Bermeon 17.000 jende inguru bizi gara; eta era batera ala bestera guztiok elkar ezagutzen gara. Norbait ezkondu, banandu, hil, jaio, erori ala ipurdia ikusi bazaio guztiok enteratuko gara ileapaindegietan egiten den radio patioren bidez.

Ez dakit beste herrietan baina nirean behintzat txutxumutxua izugarri atsegin du jendeak. Salvame eta estiloko programa asko ikusten dituzte, batez ere emakumeek, bazkalostean. Ondoren kalera atera eta Lamerako banku batean exerita komentatzen dituzte interesgarriak iruditzen zaizkien gaiak. Kasu honetan, Albako Dukesa eta bere gizonaren arteko harremana, Belen Estebanen oporraldia edota Gran Hermanotik kanporatu duten lehiakidearen bizitza. 

Bazkaldu ondoren telebista pizteak beldurtzen nau. Prentsa arrosa jorratzen den saio horietan oiloak kakaraka egiten baino ez dira entzuten. Izan ere, askotan ezinezkoa egiten da esaten ari direna entzutea, guztiak batera oihu egiten dutelako. Hala ere, batzuetan, oilo guzti hauen gainetik autoritate nagusiz hitz egiten duen oilarrak lasaitzen du egoera. 


Nola liteke, bada, pertsona bat telebistan oihuka ikusteak horrenbesteko zeresana ematea, edota jendearen begiak saio horretara itsatsita mantentzea? Haurtzandegia ere gainditu ez duten horiek betetzen dute egun telebistako parrila. Bitartean, ni eta ni bezalako beste asko eta asko komunikazioarekin erlazionatuta dauden ikasketak burutzen ari gara unibertsitatean. Baina zertarako? INEMeko ilaran bukatzeko; horretarako, hain zuzen ere. Morboa sortzen duten beste kulturagabeko batzuek gure dagokigun postua hartuko dutelako gure lan eremuan. Reality Showetatik ateratzen diren askok lortzen dute telebistan "kazetari lanetan" jardutea. Kazetariaren deontologia zapaldu eta duintasuna galduz edozer egiteko gai dira, beti ere programaren audientzia igoteko bada. Honegatik esan daiteke telebistak hegazti- gripea duela, eta lehen bait lehen osatu beharra dagoela.


Nire galdera ondorengoa da: non amaituko dugu komunikazioko ikasleok? Dagoeneko nekatuta gaude zuzenean langabeziara joango garela entzuteaz. Inongo esperientziarik ez duten jendeak gure lana burutzen ari direla ikusteak haserretzen gaitu. Are okerragoa da oraindik, jende askok hau gustuko izatea eta ematen dituzten pausu guztiak jarraitzea.
Beste barik, burua ebakiko niokeen nik ospe eta diruzale hauei guztiei. Zoritxarrez, denok dakigun bezala, oiloei burua ebaki ezkero, kakaraka egiten jarraitzen dute.

jueves, 12 de enero de 2012

#enamócciate ;)

Últimamente me ha dado por leer. Leer y leer. Y eso que yo soy más de escribir. Cuál habrá sido el impulso? Pasar de la rutina, tal vez? Quién sabe? Ni siquiera lo sé yo, como para que lo sepa alguien mas... Tristemente, esta afición a la lectura lo he desarrollado en mal momento. Soy estudiante de comunicación audiovisual y estamos en enero. Es decir, estamos en época de exámenes. Ahora mismo debería estar estudiando pero no me puedo resistir a la tentación de dedicarle algunas líneas a un gran escritor, que es Federico Moccia.



El pasado verano me compré el libro suyo titulado A tres metros sobre el cielo y sinceramente me encantó. Me pasaba horas y horas delante de ese libro, leyendo esas líneas que te hacían imajinarte que estabas dentro de la istoria, viviéndola tal y cómo lo hacían los personajes.



No sé qué era... el estilo... la forma... no lo sé pero me encanta. Es por eso que me he comprado algunos libros más de este escritor. Entre los cuales están Perdona si te llamo amor, Perdona pero me quiero casar contigo y la que estoy leyendo ahora mismo Tengo ganas de ti. Eso es precisamento lo que siento ahora. Tengo ganas de tí, Federico Moccia. De leerte, de que me deleites con esas palabras y que me introduzcas del todo en la istoria.
Cómo me gustaría saber escribir como lo haces tu. Con esa soltura y con esa forma de enganchar al lector hasta sacarle una sonrisa de oreja a oreja.
Te sigo en tweeter y sé que en breves saldrá a la venta tu nuevo libro titulado Esta noche dime que me quieres. Qué ganas de leerlo, por favor.



Desgraciadamente, ahora tengo que centrarme en los examenes. Pero seguro que sacaré tiempo de donde sea para leerte, lo prometo.
Grandísimo escritor! Lo recomiendo
Ojalá escribas muchos mas libros y nos sigas deleitando con esas líneas :)
<3

miércoles, 4 de enero de 2012

Viva Mami Cuba!

Guztiok izan dugu noizbait lekuren bat bisitatzeko gogoa. Munduko edozein txokotan dagoen leku ezkutuena bada ere. Noizean behin bertara joateko gogo bizia pizten zaigu barruan, eguneroko bizitzatik urrun egoteko aukera gisa. Beti betiko aurpegiak ikusi beharrak nekatzen nau. Betiko jendea, betiko lekuak, dena da betikoa. Errutinarekin amaitu eta beste leku batera egingo nuke hegan. Bai. Gainera, bertan geldituko nintzateke hemengoa faltan botatzen dudala konturatu arte.


Niretzat leku berezi hori CUBA da. Karibeko uharte horretan pasatu nituzke nik orduak. Eguraldi ona, hondartza, beroa... zer gehiago eskatu? Baina gehien gustatzen zaidana bertako jendea da. Han gutxirekin konformatzen dira, eta oso jatorrak dira. Beraien azento berezi horrekin hitz egin ostean irribarre batez estaltzen dute aurpegia, eta begietan disdira berezia antzematen zaie. 


Pero lo que me piede eh la salsa, señoreh! Dantza egitea maite duen ni bezalako pertsona bat salsa dantzatzera joango litzateke, bereziki, bertara. Telebistaz ikusten ditut askotan lehiaketak eta harrigarriak iruditzen zaizkit. Gerria mugitzeko duten era berezi hori, gizonak emakumea biraraztea, daramaten soinekoak... guztia gustatzen zait. Orokorrean aretoko dantza guztiak atsegin ditut, eta etorkizun hurbil batean dantza horiek ikasteko akademia batera apuntatzea gustatuko litzaidake. Dantza egitean libre sentitzen naiz eta askatasun hori paregabea da. Nahi dudan moduan, inongo mugarik gabe mugitzeko aukera ematen baitit. Ez dakit ziur, baina amak bultzatu nau dantzaren mundua maitatzea. Izan ere, bera oso dantzari ona da. Antzinerago joz, nire aitona- amonak paso- dobleko hainbat lehiaketako irabazle izendatu izan dituzte gaztetan.



Harira. CUBA maite dut. Eta bertara joateko abagunean badaukat, ez dut inola ere desaprobetxatuko. Ez horixe. Bertako egoera politiko eta ekonomikoa kaxkar xamarra dela badakit. Hala ere, hori ez da oztopoa izango niretzat. Herrialde hartara ihes egiteko ametsa egi bihurtuko dudala ziur nago txikitatik.
<3